Nooit hebben we problemen gehad met het slapen van Deaglán, hij sliep in de nacht altijd hartstikke goed en soms kon hij ook nog lekker uitslapen. Toen wij de diagnose kregen van het Klinefelter syndroom lazen we overal wel dat er vaak slaapproblemen zijn, Jan en ik zeiden dan tegen elkaar van o, dat hebben wij gelukkig niet, tenminste nog iets positiefs aan zijn diagnose. Nou we hadden dat blijkbaar niet moeten zeggen tegen elkaar, want we krijgen het nu dubbel en dwars terug.
Het ging allemaal goed zolang hij in zijn baby ledikantje lag. Maar ja, aangezien deaglán een flinke knul is werd dat toch echt te klein. Hele poos terug een juniorenbed gekocht voor hem en dat opgezet in zijn kamer. Nou dat hebben we geweten, niemand sliep meer in huis. Kyliana en Xaviël werden te pas en onpas wakker gemaakt, wij deden uiteraard ook geen oog meer dicht, dus na een aantal weken zijn ledikantje weer terug gezet. Slaapproblemen over en we sliepen weer allemaal heerlijk, ook Deaglán. Hij had waarschijnlijk een gevoel van thuis komen in zijn ledikantje.
Maar ja, Deaglán groeit door en door, hij heeft nu de lengte van een kindje van 7 jaar en maandag wordt hij 5. Nou iedereen snapt wel als je die lengte heb dat je ledikantje toch wel erg krap wordt :-) Dus in de zomervakantie de stoute schoenen aangetrokken en toch zijn juniorenbed weer neergezet. Zucht, steun, kreun, we zijn in de afgelopen 6 weken, 20 jaar ouder geworden en we zijn compleet de punt af. Vanaf nacht 1 is het 1 grote ellende, hij spookt rond, doet overal het licht aan, kruipt bij ons in bed en haalt daar allerlei kattekwaad uit enz. Een gemiddelde nacht slaap was ongeveer 3 uurtjes op een nacht, toen hadden we vakantie dus konden we om en om eens blijven liggen of overdag even plat op de bank, maar dat is toch anders als een gewone nacht slapen.
De vrijdag voordat de school begon hebben we zijn bed maar op onze kamer er bij gezet en het leek te helpen de eerste nachten. We maakte nachten van 6 uur per nacht, dus we dachten de oplossing gevonden te hebben. Nou niet dus, we zijn weer terug bij af, vanmorgen zat hij vrolijk om 4.30 uur op me bed te klieren en te doen en zo gaat het al weer wat nachten.
Woensdag kwam Barbara langs van T-Care en het met haar er over gehad en over de andere dingen die hij nu doet, zoals alles in zijn mond stoppen, niets is te gek hoor, constant nee zeggen, het slechte slapen enz. Dat we al tegen elkaar zeggen van het lijkt de peuter pubertijd wel die hij doormaakt en daarbij een verlatingsangst heeft.
Lezen we het verslag van dokter Tartaglia, dan kunnen die slaapproblemen er heel goed bij horen en dan zijn ze voorlopig nog niet over ook. Maar één ding weet ik wel, ik ga dit ook aan Dokter Greijn voorleggen want als dit nog zo 6 maanden doorgaat dan kunnen Jan en ik wel naar een rustoord want dit is niet vol te houden.
Het liefste zou ik zijn ledikantje weer terug zetten, voor hem vertrouwt, hij kan weer slapen en voelt zich veilig en dan zijn we allemaal geholpen. Maar hij past er echt niet meer in......snik, snik, snik
Groeten Corinne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten