Rollercoaster aan emoties...

Ik wist niet dat een mens zoveel verschillende emoties kon voelen op 1 dag. Er is vandaag veel gebeurd maar dit is Deaglán zijn blog dus de emoties die met hem te maken hebben vertel ik uiteraard hier. De andere emoties kunnen jullie terug vinden op mijn andere blog.

Gisteren werd ik gebeld door REC 3 vanwege de digitale aanmelding die ik gedaan had. Ik dacht ze bellen om na te vragen of alle gegevens kloppen en dat ze papieren voor aanmelding gaan opsturen. Maar nee, ik kreeg allerlei moeilijke vragen in me schoot geworpen. daar was ik dus totaal niet op voorbereid. Normaal ga je toch vragen stellen als je informatie heb over het kind en iets niet snap of meer over wilt weten. Maar ze hadden nog helemaal geen info over Deaglán zelf, maar ze wilde al wat dingen weten van zijn ziekte en waarom aanmelden bij REC 3 en de Sprienke. Het over viel me zo dat ik eigenlijk helemaal dicht klapte voor me gevoel. Aan het einde van het gesprek sloeg de paniek helemaal toe toen werd er gezegd dat ik morgenmiddag werd terug gebeld door de psychologe die voor het REC werkt en dat ze dan precies zijn ziektebeeld wilde weten en aan de hand daarvan werd bepaald of hij aangemeld mag worden bij de Sprienke. De paniek sloeg compleet toe en het heeft even geduurd voordat ik weer op de aarde was aangekomen.

Eenmaal op aarde aangekomen ben ik onze kinderarts gaan mailen met help ons, de paniek slaat toe want morgen dit en dat. Ze reageerde heel snel terug op mijn mail van ik kan morgen dat gesprek voeren, ze kunnen mij bellen tot zo laat op dat en dat nummer. Een zucht van verlichting ontsnapte en ik ben het REC weer gaan bellen. Van jullie kunnen morgenochtend de kinderarts bellen met vragen over Deaglán zijn ziektebeeld en wat dit inhoud, waar we tegenaan lopen met hem enz. Deze mevrouw heel verbaasd van mevrouw dat kunt u zelf ook wel. Haar gezegd dat wij dit als ouders zelf niet kunnen zoals een kinderarts dat kan omdat zijn ziektebeeld zo complex is dat wij dit nooit goed kunnen uitleggen aan hun. Ze beloofde dat ze de kinderarts zouden bellen en dat ik in de middag gebeld werd door hun.

Nadat telefoontje aan het REC ben ik Deaglán zijn juf gaan mailen, weer het verhaal erin over het REC en dat ik er niets van snap. Zij vond dit ook maar een rare gang van zaken want normaal vul je alles in en stuur je alle verslagen mee en als er dan vragen zijn dat je dan kans heb dat ze nog bellen. Ze zei ook van verwijs ze naar mij want ik wil hun ook spreken en als hun niet bellen dat ik ze van de week zelf ga bellen.

Vandaag was de grote dag en ik werd inderdaad gebeld door de psychologe van het REC en ze had school gesproken, de kinderarts besproken en snapte helemaal dat wij als ouders dit niet zelf zo goed uit hadden kunnen leggen aan hun. Dat onze zoon zijn syndroom wel heel erg moeilijk in elkaar zit en dat er erg veel lichamelijk ongemakken bij komen die hem keer op keer zo ziek maken. Hij is dus inderdaad een kindje wat thuis hoort op de mytylschool en in dit geval is dat de Sprienke. Ik voelde een last van mijn schouders glijden en kon wel janken van blijdschap. Alleen weten ze nog niet onder welke groep ze hem moeten zetten, het kan 2 kanten op, de lichamelijk gehandicapte kant of de langdurig zieke kant. Mij is het om het even waar ze hem onder gaan scharen. Ze zou alle papieren inorde gaan maken en ze naar ons opsturen. Donderdag hebben we ze zeker in huis en ook rade ze aan eens te gaan kijken op de Sprienke zodat we een compleet beeld krijgen van de school. Ook kreeg ik de datums door wanneer de commissie weer samen komt zodat we daar naartoe kunnen werken met ons alle.

laat de aanvraag maar beginnen, papieren invullen enz. Het kan allemaal maar geregeld zijn!!!

Liefs Corinne