De laatste weken is er veel gebeurd, leuke dingen maar ook minder leuke dingen.
Als eerste was Deaglán al een poosje niet echt happy, je merkte dat er iets speelde in zijn lijfje maar wat dat kan je bij hem alleen maar raden. Op die momenten vind ik het allerergste dat hij niet kan praten dus ook niet kan aangeven wat hij voelt en echt dan kan ik wel janken. Wij moeten dan echt afgaan op ons moeder - en vadergevoel. De mijne is dan toch nog iets sterker als dat die van Jan is maar ook hij leert dat gevoel steeds beter te voelen. Ik riepen al een poosje van dit gaat weer fout, zo ook op het MKD van Deaglán en iedere keer weer de vraag van laat hem aub nakijken door de kinderarts daar. Dat deden ze dan ook wel en de ene keer was het van nee hoor niets aan de hand en de andere keer moest hij weer wat extra vernevelt worden. Maar niets om ons zorgen over te maken, maar ik bleef dat onbestemde gevoel houden. De vrijdag voordat hij opgenomen werd zei ik al tegen zijn juffen van dit gaat vandaag of morgen goed fout en als hij dan opgenomen moet worden dan liever nu als volgende week. Had ik dit maar nooit uitgesproken want de volgende dag lag hij in het ziekenhuis.
Die opname ging ook niet vanzelf hoor, wat kunnen sommige kinderartsen ongeloofelijke oetlullen zijn!!! Wij kunnen zonder tussenkomst van huisarts of huisartsenpost het ziekenhuis bellen als we denken dit gaat niet goed. Dit is tot stand gekomen omdat we zo vaak naar huis zijn gestuurd door huisartsen terwijl onze kleine man wel heel erg ziek was. Maar ik had de laatste keer zoiets van ik ga eerst de huisartsenpost bellen en kijken wat ze daar zeggen en krijg ik geen bevredigend antwoord dan kan ik altijd nog naar het ziekenhuis bellen. Ik voel me toch altijd wat bezwaard om het ziekenhuis te bellen, de kinderarts moet dan opgeroepen worden in de avonden, nachten en weekeinden en stel dan dat ik met gevoel er naast zit. Dus nee, de huisartsenpost gebeld, we mochten komen en we hadden een schat van een huisarts, maar wat die man allemaal vertelde geen idee, wat was deze moeilijk te verstaan. Hij besloot de kinderarts te bellen maar ook de kinderarts verstond er niets van hoorde we pas laat op de avond. Daarbij was het erg druk voor haar, ze had een superdrukke zaterdag en had veel haast want er was een spoedgeval tussen gekomen. Onze eigen dokter Greijn moest weg maar er zou een vervangende kinderarts komen. Nou wat waren we blij met deze man....dus niet!!!! Hij kwam binnen en ik moest eigenlijk me lachen inhouden, het eerste wat door me hoofd heen ging van dit is Tinki Winkie maar hij heeft alleen zijn handtasje vergeten. Maar ach, ook dan kan je een goede arts zijn. Nou ik kon hem wel schieten naderhand. Deaglán lag aan de saturatiemeter ( is een meter om je zuurstof in je bloed te meten ) en deze gaf 85 aan. Dat is veels te laag maar hij had zoiets van jullie hebben thuis een Jetvernevelaar staan dus jullie kunnen dit zelf wel oplossen. Eerste instantie viel me mond open en na een tijdje had ik zoiets van o, nee dit gaat niet gebeuren. Ik heb hem dus gezegd dat we dat echt niet gaan doen want ik neem zo een ziek kindje niet mee naar huis. Hij vond dat maar raar geloof ik en op den duur zei hij van dan maak ik er wel een korte opname van als jullie het niet durven. Verder werden er helemaal geen stappen ondernomen en ja, hij moest zo af en toe vernevelt worden. Het voelde niet goed en ik zei tegen Jan van ik hoop zo dat dokter Greijn vanavond nog langs komt.
Godzijdank laat op de avond kwam ze langs en ze vertelde dat ze die arts van de huisartsenpost helemaal niet verstaan had en dat ze helemaal niet wist dat het om Deaglán ging, dat las ze pas vlak voordat ze kwam kijken naar hem. Zijn saturatie was nog steeds erg laag en ze vroeg zich af waarom hij niet aan de zuurstof lag. Dat werd dus gelijk gedaan en hij moest vanaf dat moment om de 3 uur vernevelt worden. De volgende dag kwam zijn arts die ook kinderats is op het MKD langs en die luisterde naar zijn longen. Die klinken helemaal goed hoor, maar omdat hij zuurstof nodig heeft mag hij niet nar huis. De afspraak om de 3 uur vernevelen blijft staan. De volgende dag dokter Nix aan zijn bed, nou zijn longen klinken nog NIET goed hoor en hij had nog zuurstof nodig vannacht dus nee, hij mag niet naar huis. Kunnen jullie het nog rijmen, zondag klinken longen goed, maandag klinken ze nog niet goed.....wij snappen het niet, jullie misschien wel!!!!!! Normaal gesproken krijgt hij er een antibioticakuur bij en prednison, maar ook dat kreeg hij niet en me gevoel zei steeds van hij heeft dit nodig om er echt goed uit te komen, maar nee, hij moest nu proberen er zelf uit te kunnen komen. Dinsdag mocht hij naar huis, maar me onbestemde gevoel bleef maar hangen, er klopte iets niet met me kleine mannetje.
Dat hebben we geweten, donderdagmorgen, hij oogde al niet lekker en zat wat te piepen en maar op zijn buik te drukken, au au au, maar ja hij kan niet uitleggen waar het au doet. Ik heb het even aangekeken en zei tegen Jan van ik ga Greijn bellen. We konden komen begin van de middag. Toen we daar kwamen konden we gelijk doorlopen en zij ging hem bekijken en vooral goed luisteren naar zijn longen. Ze kwam tot de conclusie dat heel zijn longen nog vol met slijm zaten en dat ze er een stevige antibioticakuur tegen aan ging gooien. Ze vertelde er ook bij dat dit een paardenmiddel is en dat we er goed mee moesten oppassen. In de apotheek vertelde ze hetzelfde verhaal en dat we hem echt niet meer mochten geven en ook niet langer als dat Greijn had gezegd en dat we over hielden want het was meer als dat hij nodig had.
Dat het een paardemiddel was hebben we geweten. Als eerste raakte hij flink aan de diarree, dat was zo erg dat zijn luier aan alle kanten overstroomde en heel me trap zat onder. Zi zielig om te zien. Zaterdagmorgen werden in eens zijn handen, voeten, onderbenen en ooglid dik. Ik dacht even bellen naar de huisartsenpost om te vragen of dit een allergische reactie kon zijn op die kuur. We moesten maar komen, nou daar gingen we weer voor de zoveelste keer die week naar een arts. Het was inderdaad een allergische reactie en we moesten stoppen met de kuur en hem goed in de gaten houden. Als hij weer zieker mocht worden dan zouden we een andere kuur krijgen.
Maar gelukkig hij werd niet zieker en we konden de week erna lekker een paar dagen weg met het hele gezin :-)
Wat leukere dingen die gebeurd zijn in de afgelopen periode.
Ik heb al in een eerder stuk verteld dat we een spraakcomputer hebben aangevraagd voor Deaglán. Vorige week lag er een brief in de bus van de CZ dat ze akkoord gaan!!!! We zijn zo blij daarmee, dan kan hij zich misschien beter gaan uitten en gaan wij en vele anderen met ons hem hopelijk begrijpen!!!! Nu is het wachten wanneer Kompagne alles binnen heeft en tijd heeft om het hele computerprogramma wat er bij hoort uitteleggen. Dus wachten maar weer!!!!
Dit was het voor nu wel weer even, een heel verhaal weer :-)
Groeten Corinne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten